Związki z krajobrazem towarzyszą mi – mniej lub bardziej sporadycznie – od lat. Część „obrazów z widokiem” przyrastała do zestawów prac związanych z człowiekiem – wtedy krajobraz stanowił np. punkt odniesienia: do człowieka i jego miejsca (pobytu, osadzenia czy sytuacji polit.-społ.). Widoki miast, ziem czy wód łączyły historie ludzkie. Wprowadzenie krajobrazu, niewątpliwie niewolnego od dodatkowych znaczeń, miało także na celu podkreślenie ważności – dla życia ludzkiego – miejsca wydarzeń i ich tła (np. rodzinnego i rodzimego). W takim duchu powstawały krajobrazy industrialne, romantyczne, pejzaże z człowiekiem, a także obrazy-rysunki architektury.

W niektórych przypadkach pejzaż celowo stanowił pole swoistego odpoczynku dla odbiorcy wystaw, budował przestrzeń dla refleksji nad obrazami z człowiekiem (najczęściej wszak dynamicznymi i skoncentrowanymi na akcji). Krajobrazy przenoszące znaczenie na to, co wokół figur na obrazie, przy okazji „dające oddech” – taka idea dobrze sprawdziła się (i wniosła nowe wartości) na wystawach np.: w Otwartej Pracowni w Krakowie, w Miejskiej Galerii w Chorzowie czy w Muzeum Archidiecezjalnym w Krakowie.

Obrazy z motywem krajobrazu w kilku ostatnich latach pojawiały się także dla zaspokojenia potrzeby analizowania natury: jej rytmu i logiki. Powstają/powstawały prace u których początku jest dążenie do uchwycenia linii: morza/wody, grzbietów masywów górskich. Ujęcia siły natury ujawniające się surowością skał. Uchwycenie światła wody, czasem mgły. Są to obrazy zajmujące się formą, ale ich moc, w moim przekonaniu, musi tkwić w sile/prawdzie zapisu tego, co się obserwuje.