Ukłucie (punctum) według Rolanda Barthesa to coś, co choć czasem trudno jednoznacznie określić, wywołuje szczególne wrażenie u odbiorcy. Frapuje i potrafi zatrzymać uwagę, aczkolwiek samo w sobie nie jest główną treścią obrazu. Hal Foster w Powrocie Realnego odnosi punctum do konstrukcji i struktury dzieła, do pewnych zabiegów (np. malarskich), koncentrując się na aspekcie formy obrazów. Punctum nie jest jednoznaczne i może wynikać z subiektywnych emocji.

Punctum-ukłuciem – w kontekście tytułu wystawy – pozwalam sobie nazwać to coś, co może być nieuchwytne i nienazwane, ale decyduje o początku obrazu opartego na koneksjach z rzeczywistością. Coś, co wbija się w pamięć przy zetknięciu się z codziennymi sytuacjami. Ukłucie, które powraca i natrętnie domaga się zobrazowania. Codzienność na moich obrazach nie jest jednoznaczna, bo w większości nie są one przywołaniem konkretnych wydarzeń. Ale „coś” z rzeczywistości wokół mnie jest początkiem obrazu i wywołuje potrzebę zapisania na płótnie.